KAR

KAR

Gün geçmiyor ki aşağıda iki örneğini vereceğim türden haberler çıkmasın gazetelerde. Çoğumuzun dikkatini bile çekmiyor. Başlığı görenlerin pek çoğu da içeriğine bile bakmadan sıradan, alışılmış, özelliksiz bir haber gibi değerlendirip atlayıp geçiyor öbür haberlere. Kendilerine tutucu, statükocu, septik vb olumsuz sıfatlar yakıştırılan bir üçüncü grup okuyucu da var ki çok şey diyor kendi kendine ama en çok da anamın kar öyküsüne benzer düşüncelere kapıluyor.

Önce şu iki haberi anımsatmak isterim. Bunlardan birincisi İzmir-Buca Seyfi Demirsoy Devlet Hastanesi ile ilgilidir.

Hastane yönetiminin duyurusu “Hastanemizde yemekhane toplantı salonunda bayan çalışanlarımıza Kuran-ı Kerim öğrenme kursu düzenlenecektir. 11.12.2012” şeklindedir (Hürriye Ege,5 Ocak 2013).

İkinci haberin başlığı Kuran Pastası ve Namaz Ağacı’dır (Cumhuriyet.5 Ocak 2013). Habere göre, anaokullarında kaçak Kuran dersi veriliyormuş. Çocukların motivasyonunu artırmak için de Kuran-ı Kerim Pastası adı altında pasta da kesiliyormuş. Bu uygulamnın yapıldığı yere bir de örnek veriliyor : Bolu Özel Lale bahçesi Anaokulu.

Aynı haberin Namaz Ağacı başlığı altındaki bölümünde de İskenderun’un bir lisesinde din dersine giren bir imamın öğrencilere Aylık Namaz Ağacı adlı boyama kağıdı dağıttığı ve öğrencileri ibadete zorladığı açıklanıyor.

Anamın kar öyküsü de şöyleydi : Yoksul bir anadolu köyünde kalabalık ve yoksul bir aile yaşardı. Çok cocuk vardı. Tam da şimdiki Başbakan’nın seveceği türden bir aileydi. Çocuklar arka arkaya doğmuş, hepsi küçük elde ayakta, bacakları çıplak , götleri açık, sırtları var yok içinde zavallılardı. Kadının ayağı yalın, tabanı yarık, topuğu nasırlı, kıçında yamalı bir dizdonu (Könçek, don), hangi işe yetişeceğini bilmeden şaşkın şaşkın dolap beygiri gibi sabahtan akşama orta yerde dönüp dururdu. Adam da işi yatakta son bulan tembelin biriydi. Bütün gün orada burada kıçını sürükleyen, ağzından cuğara düşmeyen, nerde boş laf varsa orda olan sürütmenin, ityemezin tekiydi.

Her yaz, elin adamları kış hazırlığı yaparken, odun çekip yakacak depolarken o gölgelerden ayrılmazdı. Karısı ne zaman yalvarsa, yakacağı zamanında getirmesini istese onu azarlardı, atlatırdı, “Daha vakit çok” derdi. Günler geçer, kış bastırırdı. Kadıncağız bütün bir kışı elini ayağını yakarak geçirirdi. Yaş söğüt dalları yanmaz, kadının üflemekten nefesi tükenirdi. Acı söğüt dalı dumanında gözlerinden yaşlar akardı.

Bir yaman kışta kadın bunalır ve adamın karşısına dikelir. “Bu kış son” der. “Bundan sonra bu zulme katlanamam. Ya yazdan odunu çek, depola ya da kendine başka bir kaltak bul” diyerek sözü kararlılıkla bağlar.

Adam bakar ki papuç pahalı. Düşünür, taşınır ve çıkar dışarı oturur karın üstüne. Karla bir anlaşmaya durur. “Bire kar kardeş, çora çocuğa rezil oluyorum. Sen böyle yapmasan, bir gece hırsız gibi yağmasan, yağmadan önce bana bir haber ulaştırsan, ben de sen gelmeden evin yakacağını sağlasam da hem bu irezillikten hem de avratla kavga etmekten kurtulsam” der. Kar “Hay hay” der ve anlaşma sağlanır.