BUNALTI

BUNALTI

Şimdi şiir yazıyorum
Şiir yaşadığımız günler için
Ama olmuyor
Anlatamıyorum
Düşlere yatıyorum
Düşlere sığınıyorum
Tutunamıyorum
Tut ellerimden
Düşebilirim

Her gece doğduğum yerlere gidiyorum
Kırık düşlemlerimle
Anama yaslanıyorum
Yalnızca soluk bir fotoğrafınla tanıdığı
Seni soruyor bana
Görüşüyoruz diyorum
Nerede olduğunu bilmediğimi söylemiyorum
İnanmadığını belli etmemeye çalışıyor
Başını hafif öne eğerek
Gülümsüyor
İçinin acısını döküyor
Ter döker gibi

Bu acıyı sen de duyuyor musun
Belki diyemem
Gönlümün sahibine
Bühtan edemem
Anama söylemedim bunu
Ama biliyorum
Hiç ayrılmamışcasına
Mezuniyette
Okul bahçesinde
Zil sesleri
Öğrenci bağırışları arasında
Arkamdan el salladığın gün gibi
Sen hep oradasın
Ben hep oradayım

Sana
Anlata anlata
Bitiremediğim
Arkadaşım sırdaşım
O deli dağa
Sarp yokuşları dizleye dizleye
Umutla çıkıyorum
Söyleşmek için
Avuntu için
Oturuyorum bir yamacın taşına
Düğün türküleri söylüyorum
Kendi başıma
Düğünsüz
Kına yakıyorum ellerine
Sensiz

İki yanımdan sular akıyor
Duraksız aralıksız
Yamaçlardan çıkan bir çok kaynak
Derelere doluyor
Dereler birleşip ırmak
Irmaklar birleşip deniz oluyor
Bense bölünmüşüm ortadan
Yolumu bulamıyorum
Suları birleştiren
Kucağında büyüdüğüm doğa
Bana düşman mı
Düğününe gelmeyen gelin adayı
Sevdiğine pişman mı
Bilemiyorum
Karışığım
Dağınığım
Yuvarlanıyorum
Tut beni

Osman Gökçe
07.10.2020