EYVAH YALNIZ KALDIM

EYVAH YALNIZ KALDIM

Güz geldi
Göçmen kuşlar uçuyorlar
Denizimin üstünden
Kanatlarını süze süze
Belki dönerler gelecek bahara
Belki de hiç dönmeyecekler
Veda ediyorlar bize
Sen gitti ya
Aşk postası allı turnalar da gidiyor
Eyvah
Eyvah yalnız kaldım

Artık mektuplar da yok
Denizaşırı ülkelerden gelen
Ellerinin ellerime değdiği
Gözlerinin gözlerime değdiği
Sesin de gitti
Karanlıklarda aydınlığa gülen sesin
Kara kışta çiçeğe duran sesin
Sesin nerede
Eyvah
Eyvah yalnız kaldım

Kırağı düşmüş bir kış bahçesinde
Her nasılsa ayakta kalmış
Benzi soluk bir gül
Geçmiş güzellikler
Geçmiş güzel günler
Artık çevrede dört dönen
Ne bahçıvan var ne de bülbül
Şahlanmaz olmuş atım
Geride kalmış gösterişli saltanatım
Bağlar bozulmuş
Yapraklar solmuş
Güneşin ışınları bile küskün
Sen gittin ya
Zemheride çırılçıplağım çulsuzum
Eyvah
Eyvah yalnız kaldım

Bir kusur ettim mutlaka
Hesaplarım tutmadı
Dün gece yine sabaha dek
Uğursuz rüyalar uyutmadı
Galata Köprüsü’nün üstü dahil
Kentte köyde her yerde
Gökyüzünde ay
Yeryüzünde ben
Yapayalnızdık
Ayın ışığı vardı
Oysa ben kör karanlıkta çırasızdım mumsuzdum.
Sen gittin ya
Her şey ve herkes gitti
Eyvah
Eyvah yalnız kaldım

Gökyüzünde yıldızlar
Yapayalnızdılar
Sen görmedin
O gece yıldızlar
Sabaha dek ağladılar
Gözlerini kırpa kırpa
Ama onlar yine de birçok yalnızdılar
Oysa yeryüzünde ben
Yalnızlıkta da yalnızım
Sen buradan gideli
Ne acım diniyor ne sızım
Öksüz kaldı yalnızlığım
Eyvah
Eyvah yalnız kaldım

Senden sonra bana küstü
Beni bıraktı bedenim
Artık ben başka bir benim
Berit Dağı’ndan beri
Berit Dağı kadar yaşlandım
Sen gittin ya
Terk edilmiş bir çocuk gibi telaşlandım
Eyvah
Eyvah yalnız kaldım

Osman Gökçe