BENDE KALSIN

BENDE KALSIN

Gün indiydi
Gün ikindiydi
Bütün bir ömrümde
Beklediğim hasretimdi
Ömrümün baharının
Daha karlar erimeden
İlk açan çiçeği
Kardeleniydi
Güneşiydi
Dağ ile bulut arasında
Küçük bir aralıkta
Beş dakikacık göründü
Işıldayıp aşıp gitti
Küsmedim gücenmedim
Sustum
Sözüm yetmedi anlatmaya
Özüm yetmedi
Yüreğime dolanları
Dilime dolamadım
Bende kalsın

Şart olsun
Ant olsun
Bir daha bakmayacağım
Ne sabahları doğuya
Ne akşamları batıya
Ne koca babam gibi
Koşulsuz arkamda duran
Berit Dağı’na
Ne onun gökyüzüne yükselen
Dilsiz ulu kayalarına
Ne de uçsuz bucaksız
Suskun denizin sonsuzluğuna
Ağzım dilim kurusun
Ağzımı açıp
Bir çift söz söylemeyeceğim
Yakınmayacağım
Bende kalsın

Türkü çağırmayacağım
O hoyrat sesimle
Kurtları kuşları ürkütmeyeceğim
Böcekleri incitmeyeceğim
Öfkelenip
Yol yolak bilmeyen
Başını kayalara çarparak
İnim inim inleyen
Yamaçlarda yankılanıp uğuldayan
Bencileyin
Eşini bulamamış deli yelin
Dert ortağı olacağım
Teker teker kır çiçeklerini gezeceğim
Soldurmadan koklayacağım
Hasretlerini hasretime katacağım
Sözüm olsun
Kurtlara kuşlara böceklere
Ve de o güzelim çiçeklere
Bir şey demeyeceğim
Kınalı kekliğim boynunu bükmesin
Baytaran yüzünü eğmesin
Navruza söz değmesin
Onları üzmeyeceğim
Onlar bilmeyecekler olanları
Bende kalsın

Sana da bırakmayacağım
Küşüm etme
Korkma
Derdimi yüreğine yüklemeyeceğim
Kendime ortak aramayacağım
Bende kalsın
Ne olsa sen de alamazsın bendeki seni
Bende kalsın

Osman Gökçe
05.02.2021