BEN GURBETE GİDERKEN

Güz geldiğinde açılan gurbet, solan dağlardı
Yağmurlar başlar, o deli dere yine çağlardı
Gecenin hüznü damıtılırdı gözyaşlarımda
Çiğli yapraklar kız kardeşlerim gibi  ağlardı
 
Arkamdan anam eli koynunda kalakalırdı
Yüzüne hüzün çöker gözleri buğulanırdı
Dualar okur tesbihler çeker dilekler tutar
Güzel ve parlak geleceklere umutlanırdı
 
Çocukluk aşkım, gençlik hevesim, yaşlılık düşüm
Onu böyle bir sonbaharda son kezdi görüşüm
Ne çok mevsimler geçti üstünden o ayrılığın
Bin hüsran oldu yüz bin hevesle geri dönüşüm
 
Osman Gökçe
Bornova, Eylül. 2011