HÜZÜN PINARI

HÜZÜN PINARI

Yüreğinin yükünü
Kanadı kaldıramayan
Yorgun kuşlar gibisin
Gözü kapalı
Menzilsiz yolculuklara
Karanlıklarda kanat çırpan
Sonu gelmez uçuşların var

Boş kadehlerde
Dost dolular gibisin
Gönül eri meclislerinin
Kapanmayan sofralarında
Doyumsuz içişlerin var

Azgın denizlerde
Dümensiz küreksiz
Çıplak bir teknede
Dev dalgaların sırtına binip
Korkusuzca
Okyanus aşırı yüzüşlerin var

Atım gücü yavaşlamış yüreğinle
Tırmanıp dağın tepesine
El sallarsın sonsuzluğa
Karşılıksız
Günyüzü görmemiş düşlerin var
Varı yoğu bilmeyen
Mantığa matematiğe sığmayan işlerin var

Ûdî Hasan Sabri Bey’le birlikte İsfahan’dan
Şarkıların bittiği yerde
Şarkı söylersin
“Sen de mi hâlâ esîr-i zülf-i yâr olmaktasın”
Dilin varmaz
Devamını getirmeye
“Uslan ey dil uslan artık ihtiyâr olmaktasın”

Bir deli çocuk yaşarsın
Gönül geçmez geçmişinden
Geleceğe at koşarsın
Altmışından yetmişinden

Hayallerdir
Elinde kalan bu hüzün pınarı
Kudretten
Akar ha akar
Muratsız sevdalar mirasıdır
Gönül kafesine kaynayan özlemler
Yakar ha yakar

Osman Gökçe
04.06.2021