BİR UZUN YOL
BİR UZUN YOL Osman Gökçe osman.gokce@ege.edu.tr www.osmangokce.com Benim ülkem efsaneler ülkesidir. Ben efsanelerle yaşayan bir toplumun içine doğdum, büyüdüm ve yaşadım bundan hiç yakınmadan. Efsaneler hem hayal gücü zenginliğidir hem de bilimsel bilgi noksanlığıdır. Bizde ikisi de diz boyu. Dolayısıyla bizde efsane de diz boyudur, istemediğin kadar çoktur. Anamın anlattığı Lokman Hekim efsanesi
KAFDAĞI’NIN YOLCUSU
Osman Gökçe osman.gokce@ege.edu.tr www.osmangokce.com O yıllarda yani 1950’lerde bir Anadolu köylüsü için tepenin arkası gurbetti. Erkeklerin askerlikteki ve bizim ora yoksullarının da Çukurova ameleliğindeki görgüleri dışında dünya yoktu. O yıllarda yani 1950’lilerde benim köylümün en iyi bildiği yerler dağlardı. Binboğa Dağı’nı, Atlas Dağı’nı, Şardağı’nı, Tülüce’yi karşılarına alırlar; Kandil’i, Havuz Tepe’yi, Karadışlık’ı, Livlik’i, yüce
BERİT’LE BİRLİKTE
Ali OzanemreÇağdaş Yaşam Dergisialiozanemre@gmail.com Yoncalı’nın boz dumanı Hökümet bilmez amanı Biz gardaşa düğün kurduk Ot biçim orak zamanı Bu dörtlük, ‘Çelikhanlı Omar’ın Ağıdı’ başlığı altında bu biçimiyle geçiyor Osman Gökçe’nin “Berit’in Gözyaşları” adlı (Anılar ve Ağıtlar) kitabında [1]. Ağıtın yakıldığı Omar’ın, Çelikhanlı mı, yoksa Berit dağı eteklerindeki Yoncalı’dan mı olduğu bir yana, bu parçanın da
MARGIL KIZI
Osman Gökçe osman.gokce@ege.edu.tr www.osmangokce.com Onlar öyle insanlardı ki bedenleri Çardak’ta, ruhları Çeçenistan’da kayıtlıydı. Bellerinde fişeklik, omuzlarında martin vardı. Yürekleri füzesavardı. Onlar öyle insanlardı ki güneş yüzlü, güneş saçlı, çubuk gibi ince yapılı, olağanüstü yakışıklı delikanlıları vardı. Onlar öyle insanlardı ki sarı saçlı, gözleri bal rengi, yüzü cennet kızı gülüşlü, akıldan çıkmayacak kadar güzel kızları
YANIMDA DURUN HATIRALAR
Osman Gökçeosman.gokce@ege.edu.trwww.osmangkce.net Üniversiteyi ya Paris’te ya da İstanbul’da okuyacağım diyordum kendi kendime. Buna aç tavuğun buğday ambarı düşlemesi gibi bakılabilir. Ama böyle bir yorum doğru olmaz. İnsan baktığı yere ulaşır. Ulaşamazsa da ulaşamamış olur. Ben de Paris’e ulaşamadım. Böylece de, liseli yıllarımın bir rüyası söndü. Sönerse sönsün. Rüya görmek izne tabi değildir. Yenisini görürüm. Ailemin
MARAŞ’TAN ÖTE
Osman Gökçeosman.gokce@ege.edu.trbilim.ege@gmail.comwww.osmangokce.net “Atım kalk gidelim Maraş’tan öte” diyordu bir koşmasında Karacaoğlan. Karacaoğlan gönüllü babam da Maraş’tan öte bir yer istiyordu. Kabataş’ı, Haydarpaşa’yı yani İstanbul’u istedi, olmadı. Tarsus Amerikan Koleji’ni istedi, olmadı. Ama yine de Maraş’tan öte bir yer oldu : Ortaokuldan sonra Gaziantep Lisesi’ne paralı yatılı öğrenci olarak kaydoldum (1957). Gaziantep Lisesi, 1911 yılında Ayn-ül
YARPIZ
YARPIZ Osman Gökçe Köyümüzün bağlı bulunduğu ilçe Göksun olmasına rağmen Yarpız’da yani Afşin’de okudum ortaokulu. Çünkü Koc’anam Yarpızlıydı. Bizim evde babaanneye koc’ana (koca ana) denirdi. Ben şimdi de öyle diyorum. Batı dillerinden öykünülerek üretilen ve dilimize sokulan anneanne, annebaba, babaanne, babababa gibi sözcüklere yeterince ısınamadım ve bunları sevemedim. Bu sözcüklerin kendi dilimizde nine, ebe, dede,
ÜÇÜNCÜ ADAMA
Osman Gökçe Liseyi, teklemeden 1960 baharında bitirdim. Babam içerde, ben de dışarda gibi içerdeyim. Bedenimle değilse bile ruhumla babamın yanındayım. Ziyaretine gidiyorum sık sık Elbistan’a. Gardiyanlar, bir ayağı hapishanenin kapısında olan bu kara-kuru çocuğa hoşgörülü davranıyorlar. Demir parmaklıklar arkasında babamı görünce boşanıyorum. Çakır ve çakmak gözlü babam bana dayanamıyor. O da beni görünce yağmur gibi
MEZDAĞA
Bir ormancının günlüğünden MEZDAĞA (1) Osman Gökçeosman.gokce@ege.edu.trhttp://www.osmangokce.net/ Ona, Gürcü şair Titsian Tabibze’den dizeler okumuştum bir akşam. O şiirde şair “En iyisi anayurtsuz doğmak-Karşı koyulmaz duygularla anayurt çocuğu olmaktansa” diyordu. Hapiste yatarken anayurduna olan amansız özlemini böylece dile getiriyordu. O da Titsian Tabibze gibi anayurdundan koparılmıştı. Biliyorum o beni duymuyordu ama ben onun beni duyduğunu ve
DAHA NEYİM OLSUN Kİ?
Osman Gökçe Oranın adı Çayırlık’tı. Solundan Esendere akardı. Sağında Kerzel Mahallesi vardı. Berit’ten beri, sevgilisine gözü kara delikanlılar gibi koşan Esendere orada biraz yavaşlardı. Deli Elif’in Mağarası’nın(1) önünden aşağı doğru ağzını kulaklarına kadar açıp bağırarak dolu dizgin gelirken orada sesi biraz toklaşır, kalınlaşırdı. Artık on beş delisi gibi değil de olgunlaşmış delikanlılar gibi akardı. İçinden